Wiosną 1940 r. zamek został w ciągu kilku tygodni przekształcony w nazistowski zakład eutanazji w ramach późniejszej „Akcji T4”. Byli mieszkańcy zamku zostali w tym czasie przewiezieni do innych domów opieki w Gau Oberdonau. Mieli oni stać się pierwszymi ofiarami ośrodka zagłady w Hartheim.
Morderstwa w komorze gazowej z użyciem tlenku węgla rozpoczęły się w maju 1940 r. Podobnie jak w innych ośrodkach zagłady T4, dyrektorem w Hartheim został lekarz Rudolf Lonauer z Linzu. Jego zastępcą był Georg Renno. Policjant wyznaczony na „kierownika biura” był odpowiedzialny za sprawne funkcjonowanie i biurokrację. Podlegali mu sanitariusze, pracownicy biurowi, kierowcy i wiele innych osób, które były w dużej mierze odpowiedzialne za realizację i maskowanie zabójstw. W latach 1940-1944 w zamku Hartheim zamordowano około 30 000 osób. Z jednej strony były to osoby niepełnosprawne fizycznie i umysłowo, a także chore psychicznie, które przebywały w zakładach psychiatrycznych, domach opieki lub domach pomocy społecznej („Akcja T4”). Z drugiej strony, do Hartheim przywożono więźniów z obozów koncentracyjnych Mauthausen-Gusen, Dachau i Ravensbrück, którzy nie nadawali się do pracy („Aktion 14f13”, także „Sonderbehandlung 14f13”), a także cywilnych robotników przymusowych z Europy Wschodniej i Związku Radzieckiego.
Lern- und Gedenkort Schloss Hartheim
KL Mauthausen, Centrala Badania Zbrodni Wojennych 3 Armii USA, Biuro Sędziego Adwokata. Raport z dochodzenia w sprawie domniemanych zbrodni wojennych, 17.06.45.
Arolsen Archives / National Archives and Records Administration
Jedyne zdjęcie przedstawiające ciemny dym unoszący się z komina krematorium w Zanku Hartheim. Zdjęcie wykonane przez Karla Schuhmanna w 1940 lub 1941 roku.
Lern- und Gedenkort Schloss Hartheim